Rozdział 2 " Remember Me "

Usiadłam na jednej z pobliskich ławek i rozglądałam się dookoła. Dzisiaj w parku było wyjątkowo dużo ludzi. Paru patrzyło się na mnie z zainteresowaniem.Wydaje mi się, że niektórzy mnie rozpoznali z telewizji. Nie zwracałam na to szczególnej uwagi, ale nie umknęło to też mojej uwadze. Siedziałam tak i nuciłam sobie cicho tym razem Rock Me. Po chwili usłyszałam przeraźliwe piski i krzyki. Jakieś dziewczyny pobiegły w strone jakiegoś człowieka. Najprawdopodobniej kogoś sławnego. Nie udało mi się ujrzeć tego ktosia, bo tłum dziewczyn w różnym wieku okrążyło go. Myślałam, że mi głowa zaraz pęknie od tych pisków. Miałam już tego dość. Wstałam powoli z ławki lekko poirytowana i już chciałam iść, ale coś mnie powstrzymało. Zmusiłam się do obejrzenia się za siebie i popatrzenie na tą gwiazde przy której się wszyscy zebrali. Jakoś udało mi się ją dostrzec pomimo tłumu. Tego kogo tam zauważyłam się kompletnie nie spodziewałam... 

* Oczami Louis'a *
Chodziłem po parku i myślałem. Było mi strasznie ciężko po tym wywiadzie. Co się dzieje z Laurą ? Czy to możliwe, że jeszcze żyje ? Nie wiem. Moje rozmyślenia przerwał głośny pisk paru fanek. Podbiegły do mnie prosząc o autografy i zdjęcia. Zrobiłem to o co mnie prosiły z wymuszonym uśmiechem na ustach. Nie miałem ochoty na jakiekolwiek towarzystwo. Nie miałem nastroju. Ale musiałem. Nie chciałem, żeby przez moje widzi mi się te dziewczyny cierpiały i były smutne. Gdy już skończyłem i rozdałem wszystkie autografy i zdjęcia to ruszyłem przed siebie. Coś kazało mi się popatrzeć w bok, ale ja uparcie nie chciałem obracać głowy. Wreszcie się ugiąłem i spojrzałem. Zobaczyłem ją... Laure. Moją młodszą siostre. Patrzyła się na mnie z ręką przyłożoną do ust i oczami wielkimi jak spodki. Momentalnie na moją twarz wpełzł uśmiech tak szeroki, że szczęka zaczęła mnie od niego boleć. Nie zastanawiając się dłużej pobiegłem jak najprędzej w stronę osłupiałej dziewczyny.
- Laura !  krzyknąłem i przytuliłem ją mocno do siebie. Moja siostra odwzajemniła gest.
- Louis... - szepnęła. Jej głos łamał się tak jakby miała się za chwile rozpłakać. Ja sam byłem na skraju wytrzymałości. Już nie wytrzymałem i pojedyncza łza szczęścia spłynęła po moim policzku. Odsunąłem się na chwilę od dziewczyny patrząc na jej przepełnioną szczęściem twarz.
- Gdzie ty się podziewałaś ? Wiesz jak się martwiłem ? - szeptałem do niej. Mina jej trochę zrzedła, ale w oczach nadal miała iskierki radości.
- Ja... Nie wiem. Nie wiedziałam, że jesteś moim bratem i że masz jakąkolwiek rodzine oprócz Hortensji, którą moge do niej chyba zaliczyć. W końcu tak mi pomaga... - zaraz, co ? Jak to nie wiedziała ? W takim razie co się stało ?
- O co ci chodzi ? Jak to nie wiedziałaś ?
- Straciłam pamięć Louis. Nie pamiętam nic i nie wiedziałabym, że jesteś moim bratem gdyby nie to, że oglądałam wywiad... - spuściła wzrok w dół.
- Co się stało ? Jak to się stało, że straciłaś pamięć ?
- Siadaj. Opowiem ci wszystko... - słuchałem jej gdy ta opowiadała mi z nawet najmniejszym szczegółem tą historie. Zabije tego kolesia ! Jak tak można traktować kobiety ?!
- Jestem z ciebie dumny Loluś. - pocałowałem ją w policzek. - Ale to było bardzo niebezpieczne. Musisz o tym pamiętać.
- Będę pamiętała Louis. - popatrzyła na zegarek na swoim telefonie i wstała. - Musze wracać. Hortensja się pewnie zaczyna martwić.
- Czekaj. - złapałem ją za nadgarstek. - Gdzie idziesz ?
- Do domu.
- Gdzie jest twój dom ? I co jest twoim domem ?
- Ośrodek przywracania pamięci. A Hortensja to jedna z pielęgniarek, którą bardzo lubie. I ona mnie też. - uprzedziła moje kolejne pytanie.
- Dobrze. Idę z tobą. Chce ją poznać i zobaczyć jakie masz tam warunki. Przy okazji wymienimy się numerami telefonów, bo jak widze masz nowy. Nie chce cię znowu stracić. - uśmiechnąłem się, a moja rozmówczyni odwzajemniła gest.Wstałem z ławki i razem poszliśmy w stronę jej " domu ". Może uda mi się namówić tą Hortensje i tego doktora żeby Laura wróciła ze mną do domu. Będzie już zawsze przy mnie, a ja nie dam jej skrzywdzić. Przez całą drogę rozmawialiśmy i śmialiśmy się. To była moja dawna Lola. Cieszyłem się jak dziecko. Weszliśmy do budynku gdzie powitała nas recepcjonistka.
- Hej Helen. Jest może Hortensja jeszcze ? - zagadnęła moja siostra.
- Jest. Już ją zawołam. Idź do swojego pokoju ona zaraz tam będzie. - mrugnęła do Lulki i udaliśmy się do pokoju w którym spała. Musze przyznać, że był całkiem nieźle urządzony.
- Ładnie tu. - przyznałem.
- Dzięki.
Po paru minutach przyszła pielęgniarka. Obrzuciła mnie zdziwionym spojrzeniem.
- Hortensjo, to jest Louis. Mój brat. Louis to jest Hortensja. Moja przyjaciółka i pielęgniarka. - przedstawiła nas sobie.
- Miło mi. - podałem jej ręke.
- Mi też. - rozpromieniła się. Długo rozmawialiśmy i odważyłem się w końcu zadać to pytanie.
- Czy Laura mogłaby zamieszkać u mnie ? Dużo bym jej przypomniał i wydaje mi się, że czułaby się pewniej w otoczeniu osób które zna.
- Ja ? Miałabym zamieszkać z tobą ? - oczy brunetki były wielkie jak spodki, ale widziałem w nich radość.
- To nawet dobry pomysł. Pójde spytać doktora Jackinsa. Zaraz będe. - wyszła.
- Ja nie wiem czy to dobry pomysł, Lou... Boje się.
- Nie masz czego ! Będziesz wszystko pamiętała i będzie dobrze. Chcesz ? - przytaknęła i rzuciła mi się naszyje mocno przytulając.
- Dziękuje ci brat... Kocham cię.
- Ja też cię kocham. - szepnąłem. Trawiliśmy tak w uścisku do póki nie wróciła Hortensja.
- Mam dla was dobrą nowine. Lola może wrócić. Jutro spakujemy jej ubrania i rzeczy i będziesz mógł po nią przyjechać.
- Naprawdę ? To super ! - krzyknąłem.
- Świetnie ! Nie moge się doczekać. Ale będzie mi ciebie brakować. - posmutniała i zwróciła się do kobiety. Teraz będą pewnie rozmawiać więc na mnie już czas.
- Ja będę się zbierał. Pa Hortensja. Do jutra siostra. - pocałowałem ją w policzek i wyszedłem z pomieszczenia. Pożegnałem się z recepcjonistką i ruszyłem w stronę wilii mojej i chłopaków...
* Oczami Laury *
- Będzie mi cie strasznie brakować. - przytuliłam się do Hortensji.
- Mi ciebie też. Ale będziesz mnie odwiedzała prawda ?
- Oczywiście. Nie chce stracić z tobą kontaktu. - trwałyśmy tak w uścisku dość długo. W końcu odsunęłyśmy się od siebie. - Ja musze już iść. Spotkamy się jutro rano prawda ?
- Pewnie. - przytuliłyśmy się po raz ostatni i moja przyjaciółka opuściła progi mojego pokoju. Westchnęłam głęboko i zaczęłam pakować moje rzeczy do walizki przygotowanej wcześniej na to. Po godzinie skończyłam i położyłam się na łóżku. Ze zmęczenia szybko zasnęłam...
* Oczami Louis'a *
Wszedłem rozradowany do domu. Nalałem sobie soku cicho podśpiewując.
- Co ty masz taki dobry humor, co ? - spytał wchodzący do pomieszczenia Liam.
- Nie uwierzysz ! Spotkałem Laure ! One żyje ! - wydarłem się. Po jego minie dostrzegłem, że jest zdziwiony, ale równie szczęśliwy co ja.
- Nie gadaj ! To super ! Gdzie ona teraz jest ?
- W ośrodku przywracania pamięci. Jutro będzie już u nas. - spojrzał na mnie jakbym był kosmitą. - Ona straciła pamięć Li... Pamięta tyle co Harry po kacu.
- Ej ! Słyszałem to ! - Hazza wszedł do kuchni i usłyszał moje ostatnie zdanie. Pokazałem mu język, a ten mnie walnął w ramie. - A tak właściwie o co chodzi ?
- Louis znalazł Laure. - nasz przyjaciel o mało się nie zakrztusił sokiem.
- Nie gadaj ! To świetnie ! Co się z nią teraz dzieje ? Gdzie jest ? - zasypał mnie gradem pytań.
- Luzuj portki Styles. Niech chłopaki zbiorą się w salonie to wam wszystko powiem.
Jak na komendę wybiegł z pomieszczenia i zaczął szukać pozostałych. Ja i Daddy siedzieliśmy już na kanapie i czekaliśmy na reszte. Wkrótce zaszczycili nas swoją obecnością i mogłem zacząć moją historie. Po jej zakończeniu cieszyli się tak samo jak ja, ale Zayn z nich chyba najbardziej. On był jej najlepszym przyjacielem. Zawsze spędzali ze sobą dużo czasu i się nawzajem wspierali. Wyglądali razem tak słodko, że myślałem, że będą razem. W końcu Zayn jest teraz sam... Pożyjemy zobaczymy. Na razie musimy jej przywrócić pamięć i wspomnienia.
- Ok. Ona będzie miała pokój tam gdzie kiedyś miała spoko ? - przytaknęli. - To w takim razie ja już ide spać. Dobranoc.
Udałem się na góre, przebrałem się w jakieś dresy i położyłem się na łóżku. Po paru minutach leżenia odpłynąłem w objęcia Morfeusza....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ta dam ! :D Podoba się ? Miał być dłuższy, ale byście długo czekali xD Przepraszam, że tak długo nic nie dodawałam, ale nie miałam czasu pisać. :( 2 czerwca jade na tydzień nad morze na zieloną szkołę i nie będe nic dodawać. Może mi się uda napisać coś wcześniej, ale nie wiem... Chciałabym bardzo podziękować za 7 komów pod rozdziałem 1 " Remember Me " ! Dziękuje <33 Dobijecie do 10 ? ;)
7 komów - pisze dalej ;3 ( tym razem " One Moments " chyba, ale będzie :D )

Kocham was ! ;*

Klaudia :P